Η Δομινικανή Δημοκρατία (República Dominicana, ) είναι μια χώρα που βρίσκεται στο νησί της Ισπανιόλας στις Μεγάλες Αντίλες της Καραϊβικής. Κατέχει τα πέντε όγδοα του νησιού, το οποίο μοιράζεται με την Αϊτή, κάνοντας την Ισπανιόλα ένα από τα δύο νησιά της Καραϊβικής (το άλλο είναι ο Άγιος Μαρτίνος) όπου το έδαφος του μοιράζεται σε δύο κυρίαρχα κράτη. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησιωτικό κράτος στις Αντίλλες μετά την Κούβα, με έκταση 48.671 τ.χλμ. και πληθυσμό 10.711.155 κατοίκων, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Η επίσημη γλώσσα είναι τα ισπανικά.
Οι ιθαγενείς Ταΐνοι κατοικούσαν την Ισπανιόλα πριν την άφιξη των Ευρωπαίων και την είχαν χωρίσει σε πέντε βασίλεια. Οι Ταΐνοι είχαν μετακομίσει προς τα βόρεια με τα χρόνια και κατοικούσαν διάφορα νησιά της περιοχής. Οι Ταΐνοι είχαν ιδρύσει έναν ανεπτυγμένο αγροτικό και κυνηγετικό πολιτισμό και ήταν στον δρόμο να γίνουν οργανωμένος πολιτισμός. Ο Χριστόφορος Κολόμβος εξερεύνησε και διεκδίκησε το νησί για την Ισπανία στο πρώτο του ταξίδι στην Αμερική το 1492. Η γενική καπετανία του Σάντο Ντομίνγκο έγινε ο χώρος του πρώτου Ευρωπαϊκού μόνιμου οικισμού στην Αμερική και η πρώτη έδρα της ισπανικής αποικιοκρατίας στον Νέο Κόσμο. Εν τω μεταξύ η Γαλλία κατέλαβε το δυτικό τρίτο της Ισπανιόλας και έδωσαν στην αποικία τους το όνομα Σεν-Ντομένγκ (Άγιος Δομίνικος), η οποία έγινε το ανεξάρτητο κράτος της Αϊτής το 1804 μετά από την Αϊτινή Επανάσταση. Κατά την διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, οι Δομινικανοί συχνά βρίσκονταν σε πόλεμο, ενάντια στους Γάλλους, τους Αϊτιανούς, τους Ισπανούς ή μεταξύ τους, οδηγώντας στην ανάδυση μιας κοινωνίας ισχυρά επηρεασμένης από στρατηγούς που κυβερνούσαν την χώρα σαν προσωπικό βασίλειο. Μετά από πάνω από 300 χρόνια ισπανικής διακυβέρνησης οι κάτοικοι της χώρας ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους τον Νοέμβριο του 1821. Ο αρχηγός του κινήματος για την ανεξαρτησία, ο Χοσέ Νούνιες δε Κάσερες, σκόπευε να ενώσει την χώρα με την Μεγάλη Κολομβία, αλλά η νεοσύστατη χώρα προσαρτήθηκε από την Αϊτή με την βία τον Φεβρουάριο του 1822. Η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε το 1844, νικώντας στον Δομινικανό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Τα επόμενα 72 χρόνια, η Δομινικανή Δημοκρατία είχε κυρίως εσωτερικές συγκρούσεις, αρκετές αποτυχημένες εισβολές από την Αϊτή και μια σύντομη επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς ως ισπανική αποικία πριν την μόνιμη εκδίωξη των Ισπανών στον Δομινικανό Πόλεμο της Αποκατάστασης το 1863–1865. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέλαβαν την χώρα από το 1916 μέχρι το 1924. Έπειτα υπήρξε μια ήρεμη και ευημερής εξαετής περίοδος υπό τον Οράσιο Βάσκες. Έπειτα η δικτατορία του Ραφαέλ Λεόνιντας Τρουχίγιο διήρκεσε από το 1930 μέχρι το 1961. Ο εμφύλιος πόλεμος του 1965, ο τελευταίος στην χώρα, τελείωσε έπειτα από στρατιωτική κατοχή των Ηνωμένων Πολιτειών και ακολουθήθηκε από την απολυταρχική διακυβέρνηση του Χοακίν Μπαλαγκέρ (1966–1978 και 1986–1996). Από το 1978, η Δομινικανή Δημοκρατία έχει κάνει βήματα προς την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ενώ ο Λεονέλ Φερνάντες είναι ηγέτης της χώρας για μεγάλο μέρος της περιόδου από το 1996 και έπειτα. Ο Ντανίλο Μεδίνα διαδέχθηκε τον Φερνάντες το 2012, κερδίζοντας το 51% των ψήφων έναντι του αντιπάλου του, πρώην προέδρου Ιπόλιτο Μεχία. Το 2020 έχασε από τον Λουίς Αμπιναδέρ.
